اثر مقاوم سازی اولیه به خشکی در افزایش تحمل به تنش خشکی در دو گونه چمن فستوکای بلند(festuca arundinacea) و بنت گراس خزنده(agrostis stolonifera)

کمبود آب و بروز تنش خشکی مهمترین عامل محدود کننده کشت و کار چمن در مناطق خشک و نیمه خشک به شمار می آید. پیش تیمار خشکی انجام آبیاری با تکرار کم و در فواصل طولانی، به منظور توسعه ی سیستم ریشه و کاهش خسارت خشکی در گیاهان می باشد. در این پژوهش، اثر پیش تیمار خشکی به مدت 30 روز در افزایش تحمل به تنش خشکی دو گونه چمن بنت گراس خزنده و فستوکای بلند ارزیابی شد. سپس گیاهان پیش تیمار شده و شاهد به مدت 50 روز تحت تاثیر تنش خشکی بر اساس سطوح مختلف نیروی مکش خاک (23-20 ،43-40، 53-50، 73-70 سانتی بار) قرار گرفتند، و در پایان این دوره به مدت 15 روز به منظور رشد مجدد، رطوبت خاک در حد ظرفیت زراعی حفظ شد. نتایج نشان داد که پیش تیمار خشکی به طور معنی داری سبب کاهش طول ساقه و همچنین کاهش وزن تر و خشک ساقه و افزایش طول ریشه در دو گونه چمن شد. بعلاوه این تیمار سبب کاهش میزان نشت الکترولیتی (el) در دو گونه چمن شده است. پیش تیمار خشکی در چمن فستوکای بلند میزان محتوای نسبی آب (rwc) برگ را در پایان 50 روز تنش خشکی کاهش داد، اما در بنت گراس خزنده سبب حفظ rwc تا سطح شاهد شد. در چمن بنت گراس خزنده گیاهان شاهد میزان کلروفیل بیشتری نسبت به گیاهان پیش تیمار شده داشتند، اما در فستوکای بلند پیش تیمار خشکی سبب حفظ میزان کلروفیل تا سطح شاهد شد. پیش تیمار خشکی میزان فعالیت آنزیم های پراکسیداز (pod)، سوپراکسید دیسموتاز (sod)، آسکوربات پراکسیداز (apx) و کاتالاز (cat) برگ را به طور معنی داری در دو گونه در مقایسه با شاهد افزایش داد. در چمن بنت گراس خزنده بر خلاف فستوکای بلند گیاهان پیش تیمار شده میزان فعالیت آنزیم بتاگلوکزیداز بیشتری در مقایسه با گیاهان شاهد داشتند. گیاهان پیش تیمار شده میزان فعالیت آنزیم های sod، apx، cat، pod و بتاگلوکزیداز بالاتری درمرحله رشد مجدد داشته اند. در مجموع پیش تیمار خشکی با گسترش طول ریشه، کاهش طول ساقه وel و تقویت سیستم های آنتی اکسیدانی آنزیمی توانسته است تحمل به تنش خشکی را در دو گونه چمن افزایش دهد.